Los vòts son mai qu’un ritual. Son l’escasença de fintar l’an vièlh e d’agachar venir l’an novèl.
Disèm ben bona annada e desiram que las crisis de totas menas de l’an passat mermen mas se van poder arrestar las guèrras e lo cambiament climatic ? Las annadas que nos avián fach creire al progrès sens fin e a l’illusion que l’umanisme aviá ganhat sus las ideologias mortifèras tornaràn ? L’an que comença, pel moment, sembla pas menar cap a un « Temps novèl » e a una « Tèrra sens mal »...
Per las lengas regionalas, la lei relativa a la proteccion patrimoniala de las lengas regionalas es pas aplicada. Al ministèri de l’Educacion, los titulars cambian sovent mas las lamentablas responsas messorguièras de sos servicis a d’elegits que pausan de questions demòran las meteissas. Gausan quitament escriure que i a tròp de professors per l’occitan alara que ne mancam e que fa qu’es pas qu’una pichòta minoritat d’escolans qu’a la possibilitat de trobar l’occitan a l’escòla. Las convencions Estat-Region per l’ensenhament, previstas per la lei, son totjorn pas prèstas per l’occitan. Las lengas regionalas son quitament pas citadas dins lo « choc scolaire » mas lo monopòli de l’anglés es confirmat e de caps de servicis an ara de cartas de visita en anglés... Es pas un signe de modernitat mas una pròva de somission. Al ministèri de la Cultura lo budgèt a progressat levat per las lengas regionalas. Lo Conselh nacional de las lengas regionalas es ben estat remosat a París mas la ministra de la Cultura es passada per nos parlar mai que mai de l’inauguracion de la Ciutat internacionala de la lenga francesa à Villers-Cotterêts.
Legir la seguida |
|
Letra deu Congrès n°103
Vòts del president del Congrès permanent de la lenga occitana