Pèire Bec, lo gran lingüista e escrivan occitan, que ns’a deishats aqueth diluns 30 de junh 2014.
Vadut a París en 1921 d’ua mair creòla e d’un pair gascon ; que passè lo son temps de mainatge au país deu pair, a Casèras (Comenge). Mèste de conferéncia, puish professor a l’universitat de Peitius on ensenhè dinc a la soa retirada en 1989, que presidí dètz-e-ueit ans l’Institut d’estudis occitans, de 1962 dinc a 1980, eth qui n’èra un deus fondators.
Qu’ei e que demorarà mei que mei lo qui, dab Jean Séguy e Jean Bouzet, obrè entà adaptar la grafia classica (qui apèran tanben « normalizada ») entà la varianta gascona.
Quauquas uas de las soas òbras màgers : La langue occitane (colleccion Que sais-je ?, 1963), “Petite nomenclature morphologique du gascon” (1959), Les interférences linguistiques entre gascon et languedocien dans les parlers du Comminges et du Couserans (1968) ; o tanben tà çò de la literatura : Contes de l’unic (1977), Lo Hiu Tibat (1978).
Lo Congrès que hè aumenatge a l’un deus mei grans especialistas de la lenga occitana e a l’un deus sons promotors mei valents.