A cadun sa vila… a cadun sei paisatges. Dins la profusion deis arbres e dei peiras, coma perduts entre lei molonadas que passan cada jorn dins lei carrieras ont cadun de nosautres passam tanben, per de bònei rasons ò sensa rason, siam solets. Leis itineraris que se fargam son lo rescòntre de volers escurs e d’abandons fugidís.
Escriure sus aquelei moments ont la vila a nosautres se mòstra dins çò que seriá sa vertat, per lo mens una facieta d’aquela vertat momentanèa, aquò’s sortir de la vila, dau paisatge, e se perdre dins lei coloriatges dau sovenir, de sei reconstruccions infinidas.
Leis quauqueis imatges de Montpelhièr que son estats reünits aicí, alevat dos ò tres, son estats pasmens concebuts coma d’instantanèus, de fotografias sasidas dins lo viu de la vida. D’aquí sai que seis aspèctes desordenats, la manca de ritme e d’arquitectura que lei caracteriza. Coma agantar la susfàcia e lo dedins dei causas dins lo tan pauc de temps que leis avèm vougut immobilizar, e que nos escapan ? Lei mots son totjorn en retard, lei mots apareisson que sa rason d’èstre es pas mai aquí. Orfanèus. Mòrts quasiment.
Podètz trobar aquel libre de poesia de Felip Gardy en cò de l'Aucèu Libre.