Lo primièr roman del musician Denis Galvier, situat entre imaginari e real, entre doas lengas e las doas ribas del Vidorle.
Un raconte ritmat, contemporanèu, dins lo borg de Someire al qual l’autor a manlevat lo quadre per una fresca sociala doça amara, mena de thriller a talha umana.
Un tust de monds a l’escala d’una vilòta…
Extrach :
« Copar los ponts, vaquí una expression qu’èra pas jamai estada tant d’actualitat.
Aquò fasiá très jorns que, fauta d’èsser blocat, lo passatge suls dos ponts de la vila èra reglamentat. De milícias, creadas dins l’urgéncia, asseguravan lo contraròtle de tota persona que passava a pè sul vièlh obratge roman o en veitura per l’arca de beton qu’encamba lo Vidorle en amont del borg.
E coma en resson a tota aquela folia, l’aiga del fluvi pichon, que rajava pas mai gaire dins aquela temporada de secada, aviá començat a virar. D’algas d’un verd verdal flotavan dins los traucs d’aiga salvats, rèstas ridiculas d’un cors d’aiga que, mai d’un còp, aviá sauput mostrar sos muscles destructors. Mancava pas mai que, la malaiga, aquel poiriment de l’aiga, per ajustar a aquela situacion pudenta.
Los agaches èran venguts negres e cadun espiava son vesin d’un uèlh suspiciós. Las pòrtas se barravan sus d’odors acres de paur e d’òdi. Dins las carrièras de la vièlha vila, de bendas de neojusticièrs barrutlavan fièrament, armats de tot çò qu’avián trobat per afirmar lor poder. Se comptava pas mai las altercacions qu’un mot, una actitud, un agach interpretat o la certitud d’aver trobat un activista perilhós sufisián a aviar. Los policièrs assistissián impotents a aquelas batèstas, quand n’èran pas los iniciadors. »
Edicion bilingüa en occitan e en francés (traduccion francesa de l’autor).